Nawet kilkaset tysięcy osób w Polce nie wie, że choruje na cukrzycę. Gros z 3 milionów pacjentów, którzy mają postawioną diagnozę, nie leczy się zgodnie z zaleceniami. Wielkim wyzwaniem pozostaje dostęp do optymalnej terapii i opieki, zwłaszcza osób z cukrzycą typu 2 oraz tych, które nie przekroczyły 75. roku życia i nie mogą liczyć na choćby część darmowych leków. Przeraża, że w 2018 roku cukrzyca to w Polsce wciąż temat tabu – przy okazji Światowego Dnia Walki z Cukrzycą mówi Anna Śliwińska, Prezes Zarządu Głównego Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków.
Cicha epidemia
Szacuje się, że na całym świecie na cukrzycę cierpi ponad 422 miliony osób[1]. W Polsce na cukrzycę choruje około 3 mln osób, przy czym prawie 1 milion osób o tym nie wie – choroba nie została u nich do tej pory zdiagnozowana i nie jest leczona.[2] Skala zachorowalności z roku na rok zwiększa się. Od lat mówi się o cukrzycy jako chorobie cywilizacyjnej, która przyjęła skalę epidemii. Niestety, w Polsce cukrzyca to epidemia cicha – tabu jest zarówno sama choroba, jak i jej świadomość społeczna. Zaskakująco niewiele wiedzą o niej zarówno chorzy, którzy usłyszeli diagnozę, jak i ich rodziny, które nie zawsze wiedzą, jak wspierać swoich bliskich.
Według ostatniego raportu Instytutu Ochrony Zdrowia pt. „Cukrzyca: gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy?”[3], wielu polskich pacjentów o cukrzycy dowiaduje się dopiero, gdy wystąpią jej groźne dla życia powikłania, takie jak zawał serca czy udar mózgu. To dobitny przykład tego, że brak świadomości społecznej w zakresie cukrzycy jest bardzo powszechny i niesie za sobą znaczące skutki społeczne – dla pacjentów, ich rodzin, pracodawców, wreszcie – dla budżetu państwa.
Choroba – tabu
Z najnowszego raportu „Polska rodzina z cukrzycą”[4], opracowanego przez Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundację Zdrowie i Edukację Ad Meritum wynika, że wyzwaniem dla pacjentów z cukrzycą jest nierzadko już sama rozmowa o chorobie. Wielu chorych boryka się nie tylko z cukrzycą, ale dodatkowo ze schorzeniami jej towarzyszącymi, wśród nich: nadciśnieniem, POChP (przewlekłą obturacyjną chorobą płuc), chorobami układu sercowo-naczyniowego, depresją. Takie obciążenie, połączone z codziennymi obowiązkami pacjentów, staje się nierzadko przyczyną niedostatków w zakresie prawidłowego odżywiania, przyjmowania odpowiednich leków, angażowania się w aktywność fizyczną, szukania wsparcia psychicznego ze strony bliskich. Konsekwencje – powikłania cukrzycy, mogą być śmiertelnie groźne, prowadzić do inwalidztwa bądź śmierci, dlatego edukacja pacjentów, ale też całego społeczeństwa, to bardzo ważny krok w walce z tą śmiertelną epidemią. […]
Cały teksy dostępny na stronie Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków
[1] http://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/diabetes
[2] http://www.mojacukrzyca.org/pliki/download/Raport_Polska_rodzina_z_cukrzyca.pdf
[3] http://www.rpp.gov.pl/raport_cukrzyca_18.pdf
[4] http://www.mojacukrzyca.org/pliki/download/Raport_Polska_rodzina_z_cukrzyca.pdf